GOENA-GOENA. Charles Prédier kwam met een vergenoegd gezicht het kantoor uit. Nu was alles in orde; nu was zijn fortuin gemaakt! Terwijl hij het zweet van z’n voorhoofd veegde—het pleiten voor eigen zaak maakt zoo warm!—drukte hij de zwart leeren portefeuille, die hij onder den arm droeg, met liefde tegen zijn borst. Het had moeite gekost den notaris over te halen, geld te steken in de nieuwe koffie-onderneming; doch nu het gelukt was, ging het overige vanzelf; nu zou het kapitaal gauw genoeg bijeenkomen; er zou gebouwd en geplant kunnen worden, en binnen een jaar of vier.….. Het was alles netjes uitgerekend. Dáárom was notaris Bronkhorst er ook ìn gegaan. Hij kende Prédier als een goed planter en flink administrateur; als een echte half bloed Europeaan, die in de sociëteit blufte met champagne, homberde tegen hoog tarief en mooier paarden hield, dan ieder ander, maar die in zaken angstvallig op de kleintjes paste, en wat men noemt op ’n cent doodbleef. De erfpacht, aan het gouvernement gevraagd, was toegestaan; door de welwillende tusschenkomst van een zwager te Batavia, en van een tante, die veel bij den resident aan huis kwam, was de canon laag gesteld, de gronden waren prachtig; van bladziekte [2]was in die streek geen sprake,—het was in één woord ’n goudmijn. Bronkhorst dacht, toen Prédier weg was, nog na over de cijfers. Geheel optimist was hij niet meer. Al wat hij had „verdiend” in Indië, stak in landelijke ondernemingen. De vooruitzichten, zeiden de administrateurs, waren prachtig, maar voor het oogenblik zag hij geen cent van zijn geld, en was het maar elke maand bijpassen. Toch was zijn vertrouwen niet geschokt, anders zou hij zich nu niet weer hebben laten „lijmen” door Prédier. Als er maar één gelukte, dacht de notaris, dan was het reeds financiëel, in orde. En hij rekende op zijn goed gesternte. Hoe was hem de fortuin niet meegeloopen, sedert hij twaalf jaren geleden benoemd werd tot notaris op de kleine hoofdplaats! Toen was het daar vrij wel: mager met mosterd. Zijn voorganger klaagde altijd steen en been, dat er zoo weinig viel te verdienen. Nauwelijks was Bronkhorst gekomen of de vette jaren braken aan, alsof hij ze meebracht in zijn koffers. Waar vroeger slechts rijstvelden waren, wuifden nu de sierlijke pluimen van ’t bloeiend suikerriet; waar vroeger lang uitgeschoten klapperboomen het „hoogste goed” vormden, daar waren die nu vernederd door de hoogere witte fabriekschoorsteenen, die in den maaltijd nacht en dag altijd door rookwolken opzonden uit hun zwarte openingen. En dwars door de vroeger ongerepte velden lagen thans onafzienbare rails, hier roestig, ginds door de wrijving als gepolijst, en in eindelooze uitgestrektheid dof glimmerend in ’t felle zonlicht. Er was geld gekomen onder de bevolking, en met ’t blanke „slijk der aarde” kwam nog ander „slijk”, dat zich aangetrokken voelde. Nabij het spoorwegstation woonden nu Chineezen en Arabieren, die handel dreven, warongs hielden, opium smokkelden, dobbelhuizen hielden; ’t was de legertros der Westersche beschaving in het Oosten. Maar het notaris-kantoor had er voordeel van. Bronkhorst had het lokaal gelaten zooals het was onder zijn voorganger. Dat stond goed, vond hij; hoe ouderwetscher, vuiler en wormstekiger [3]zoo’n kantoor er uit zag, des te solieder scheen het; alleen was het personeel uitgebreid; hij hield er een candidaat op na en ’n paar klerken, terwijl zijn voorganger het niet verder had kunnen brengen dan tot één versuft kopiïst achter ’n schutsel. „Hoe is het Jean, kom je eten?” „Is het al zóó laat?” „Er is al lang opgedaan: de kinderen schreeuwen van den honger.” De notaris stond op en volgde zijn vrouw. Terwijl ze hem voorging van het bijgebouw, waarin kantoor werd gehouden, naar ’t woonhuis, en de vergulde hakken harer slofjes klik-klakten op de steenen der galerij, vertelde hij haar ’t bezoek van Prédier, diens plannen en het aandeel, dat hij er in had genomen. Zij hoorde ’t wel, maar het ging haar het eene oor in, het andere uit; ze begreep alleen, dat het pogingen betrof, om van koffie geld te maken, maar veel verder dan dit primitief begrip kwam zij niet; ze was nu reeds acht jaar in Indië—Bronkhorst had haar getrouwd, toen hij wegens ziekte ’n jaar met verlof naar Europa was geweest—maar zij was met hart en ziel een totok gebleven, die slecht brabbelmaleisch sprak, geen inlandsche bedienden langer dan een maand kon houden, voor de détails van het echt Indisch leven geen oog had, en er daarvoor ook nimmer een krijgen zou. Als Bronkhorst haar van zijn speculatiën in de cultures vertelde, dan zei ze maar „Ja en amen”; geloofde, dat het erg gelukkig zou wezen, als ’t groote winsten opbracht, en.…. dacht er verder niet aan. Hem kon zoo iets dagen lang bezig houden, en dat deed het ook nu. Het maakte hem stil aan de rijsttafel; het hinderde hem ’s middags op ’t kantoor onder het andere werk, en toen hij ’s avonds naar gewoonte in een wipstoel op het schabelletje een havanna rookte na het diner, wilden hem die prachtige plannen van Prédier nog niet loslaten. Naast hem stonden op een marmeren knaap twee kopjes koffie; zijn vrouw zat tegenover hem; hij keek naar buiten en dacht [4]hardop, voor de gezelligheid en meenende dat Marie luisterde. De cijfers der mogelijke winsten maakten hem warm. „Jongens, als het dien kerel toch eens lukte!” riep hij. „Wat zou dat een heerlijk zaakje zijn!” Marie was opgeschrikt door den luideren toon. Onder het exposé zijner geldelijke illusiën was ze rustig ingedommeld, maar nu greep ze naar haar kopje, en zei op ’n toon alsof ze zijn beschouwingen aandachtig had gevolgd: „Ja, heerlijk, hè?” Hij snapte het wel. „Als je moe bent, Mies, dan moet je naar bed gaan; dat is veel beter.” „Wel neen; het gaat nogal!” Bronkhorst lachte. „Kom, kom! Veins maar niet. Je valt bijna omver van den slaap. Ik kan het me best voorstellen. Die eeuwige drukte met de kinderen; ’s morgens vroeg op en ’s middags niet slapen.… ga jij gerust naar bed, hoor.” „Wil je niet nog iets drinken?” ’t Kon haar eigenlijk weinig schelen, maar ze gevoelde, dat ze iets vriendelijks moest zeggen of eenige zorg voor hem aan den dag moest leggen. Want het was wel ’n beetje onaangenaam voor hem, dat ze ’s avonds na het eten altijd uitging als een nachtkaars. Maar ze kon er niets tegen doen; met den besten wil der wereld niet. En hij vond het werkelijk zeer onaangenaam,—al drong hij er ook opaan, dat ze zou gaan slapen, —als hij zag, dat Morpheus haar te machtig werd. Zeker, dacht hij, het was beroerd, erg vervelend; hij had zoo weinig lust in uitgaan, en thuis hield na halfnegen alle conversatie op. Weer terugkeerend tot zijn à propos, de nieuwe koffieonderneming, zag hij, in gedachten verzonken, naar de schitterende lichtpuntjes op den zwart-blauwen achtergrond hoog in de lucht, tot zijn aandacht werd afgeleid door den toon van een heftig krakeel. Hij keek eens in die richting over den pagger; [5]dat was weer bij de Borne’ s; die hadden ook altijd twist; en dan zoo luidruchtig; ze moesten zich schamen! Hij stond op, knoopte zijn kabaja zorgvuldig dicht en wandelde het erf af, naar den grooten weg; voortdurend klonk hem ’t heftig geluid der twistende stemmen in de ooren; wat ze elkaar toevoegden, kon hij niet verstaan, maar dat behoefde ook niet; de Borne’s waren reeds twee jaren zijn buren, en hij wist er alles van. Nu en dan had hij zich er mee bemoeid; als ’n goed notaris, die zich altijd interesseert voor andere zaken, kon hij dat niet laten, schoon zijn vrouw hem afried zich te mengen in geschillen tusschen man en vrouw. Ook wist hij wel dat het zoo’n vaart niet liep; groote woorden, anders niet. Juist passeerde hij hun huis, toen kapitein Borne, in uniform, naar buiten kwam. Ze liepen samen op. „Die vrouw van me,” zei de kapitein, die commandant was van het kleine garnizoen, „is in staat ’ n mensch razend te maken.” „Bah! Ze is zoo kwaad niet.” „Neen, dat is ze ook niet. Ik geloof, dat ze ’n man moest hebben, zooals jij er een bent!” „Was het dan weer over de sociëteit?” „Natuurlijk. Dat gunt ze me nu niet. Ga ik ’s middags in de kroeg ’n paitje nemen, en ’t wordt wat laat—dat kan toch gebeuren!—dan is sinjeur de duivel los. Wil ik ’s avonds nog ’n partijtje maken, vlan! dan heb je de poppen aan het dansen.” „Maak je het niet werkelijk wat te druk?” „Och wat! Als ik in deze negorij altijd thuis moest zitten, dan stierf ik van chagrijn. Ik ben dat nooit gewoon geweest.” „Daarbij is het op den duur ’n kostbare aardigheid.” „Het is waarachtig,” riep Borne, en in zijn verbazing bezigde hij een hoogst dubbelzinnige overdrachtelijke uitdrukking, „het is waarachtig of jullie onder één deken liggen.” Zij lachten beiden, zóó gek vonden ze het idée. „Neen, maar in ernst,” vervolgde Bronkhorst stilstaande op [6]den weg, wijl hij geen lust had verder mee te loopen, „is het niet een dure geschiedenis?” „Wel, dat is zoo erg niet. Er gaan tien paitjes in één pop. ’t Is waarachtig alsof ik den boel opmaak! De soos kost me niet half zooveel als haar familie.” „Ja, je hebt nogal dikwijls logé’s.” „Altijd, meneer! Jij bent ’n slimme vogel geweest, je hebt je vrouw uit Holland gehaald. Ik heb hier ’n vrouw getrouwd en op den koop toe ’n familie, die me de helft van het jaar op m’n dak zit. Nu is er weer ’n stelletje in aantocht.” „Het is aan den anderen kant recht gezellig.” „Och dat wel, ten minste dezen keer. Zij is ’n nichtje van m’n vrouw; Betsy heet ze, ’n verduiveld aardig diertje, en hij is ’n goeie vent; ’n lobbes.” „Is hij met verlof?” „Hm! Dat zou ik denken! Hij is ’n koffieboer, weet je, en ze hebben hem met groot verlof gezonden, omdat de boel niet marcheerde. Nu is hij à la recherche d’une position. Overigens ’n goeie jongen, ’n vroolijke vent. Bonsoir!” Kapitein Borne stapte voort naar de sociëteit, waar zijn partners hem reeds wachtten. Bronkhorst keerde langzaam en bij zichzelven glimlachend terug naar huis. Wat was er nu toch voor aantrekkelijks in zoo’n sociëteit? Zaterdagsavonds ging hij er ’n uurtje heen; hij was een notabele en moest zich dus „vertoonen”. Maar zelfs dan zou hij bij voorkeur thuis zijn gebleven. Een aanrollende reiswagen met zes paarden bespannen en bovenop, voor en achter met koffers bepakt, trok zijn aandacht. Met zijn twee flauw lichtende lantaarns gierde het rammelend monster in snelle vaart over den weg, en hield daarna stil voor het huis van Borne. Daar waren de „familieleden”, die de kapitein óók getrouwd had! Bronkhorst vond werkelijk, dat men den heer des huizes niet bijzonder vroeg gewaarschuwd, maar tamelijk wel voor een voldongen feit had gesteld. Hij ging een [7]weinig ter zijde van den weg, en zag hoe een jonge vrouw met ’n slanke figuur vlug uit den wagen sprong en mevrouw Borne in de voorgalerij omhelsde; een lang man met ’n blonden baard volgde; een oogenblik hoorde men het onbestemd geluid van elkaar luidruchtig begroetende personen,—toen ging het drietal ’t huis binnen en liet de zorg voor de barang aan de bedienden over. „De buren hebben logé’s gekregen,” vertelde Bronkhorst den volgenden ochtend zijn vrouw, als een nieuwtje bij het ontbijt. „Ja, dat wist ik. Mevrouw Borne heeft me al ’n dag of acht geleden verteld, dat ze haar nicht Betsy te logeeren kreeg met haar man, voor onbepaalden tijd.” „Zóó-ó-! Borne zelf vernam het eerst gisteravond.” „Zij wilde ’t hem niet eer zeggen; hij moppert altijd zoolang, als hij het tevoren weet; wanneer de lui er eenmaal zijn, dan heeft hij er vrede mee.” Bronkhorst moest er om lachen: ’t was, vond hij, een eigenaardige speculatie. „Dat vind ik ook; ’t kost toch beider geld.” Het denkbeeld trof hem; niet omdat het nieuw was, maar hijzelf deed uit gewoonte altijd met zijn geld, wat hij wilde, zonder ooit zijn vrouw te raadplegen.

GONA-GONA. Charles Prédier uscì dall'ufficio con il viso soddisfatto. Ora tutto andava bene; ora la sua fortuna era fatta! Mentre suda dalla fronte spazzato - perorare la tua stessa causa è così eccitante! - ha premuto la pelle nera portafoglio, che portava sotto il braccio, amorevolmente contro il petto. Ci è voluto uno sforzo persuadere l'avvocato a investire nel nuovo business del caffè; ma ora ha funzionato il resto è andato da solo; ora la capitale si sarebbe riunita abbastanza presto; ci sarebbe costruito e può essere piantato, e nel giro di circa quattro anni….. È stato tutto ben calcolato. Per questo ci è andato anche il notaio Bronkhorst. Lui sapeva Prédier come un buon piantatore e un buon amministratore; come un vero europeo mezzosangue, che in la società bluffava con lo champagne, guadagnava un alto tasso e teneva cavalli più belli, poi... chiunque altro, ma che negli affari si occupava con ansia dei piccoli, e quello che si chiama un centesimo rimasto morto.Il lungo contratto di locazione, richiesto dal governo, fu concesso; dal benevolo intervento di un cognato a Batavia, e di una zia, che spesso soggiornava presso la casa del residente. venne, il canone fu abbassato, i giardini erano belli; di malattie fogliari [2]era in quella regione in nessun modo: era, in una parola, una miniera d'oro. Bronkhorst stava ancora pensando ai numeri quando Prédier non c'era più. Non era del tutto ottimista di più. Tutto ciò che aveva "guadagnato" nelle Indie era investito in imprese rurali. Le prospettive, dissero gli amministratori, erano belli, ma per il momento non vedeva un centesimo di suo soldi, e se solo lo abbinassero ogni mese. Eppure la sua fiducia non è stata scossa, altrimenti non si lasciò 'incollare' di nuovo da Prédier. Se solo uno ci fosse riuscito, pensava il notaio, allora era già finanziariamente in ordine. E contava sulla sua buona stella. Com'era la sua fortuna non è venuta con lui, da quando è stato nominato notaio dodici anni fa la piccola capitale! Allora era praticamente lì: magro con la senape. Il suo predecessore si è lamentato sempre pietra e ossa, che c'era così poco da guadagnare. Bronkhorst era appena arrivato oppure arrivavano gli anni grassi, come se li portasse con sé nelle sue valigie.Dove solo prima? le risaie ora agitavano i pennacchi aggraziati della canna da zucchero in fiore; dove tanto tempo fa gli alberi di cocco spuntati erano il "bene supremo", ora ne erano umiliati le ciminiere bianche più alte, che sono sempre piene di nuvole di fumo all'ora dei pasti, notte e giorno emessi dalle loro aperture nere. E proprio attraverso i campi precedentemente incontaminati giaceva ora rotaie infinite, arrugginite qui, laggiù levigate dall'attrito, e in infinite distesa luccicante debolmente alla luce del sole. Il denaro era arrivato tra la gente, e con il bianco "fango della terra" venne l'ennesimo "fango" che si sentì attratto. Vicino Cinesi e arabi ora vivevano alla stazione ferroviaria, commerciando, mantenendo warong, oppio di contrabbando, case di dadi; era l'esercito della civiltà occidentale nel Est. Ma l'ufficio del notaio ne ha beneficiato. Bronkhorst aveva lasciato la stanza così com'era sotto il suo predecessore.Sembrava buono, pensò; il più antiquato, sporco e vermifugo [3]Come appariva un ufficio, più sembrava solido; solo il personale era esteso; lui aveva un candidato e alcuni impiegati, mentre il suo predecessore non ne aveva più che a un copista stordito dietro un riparo. "Come stai, Jean, vieni a cena?" "È già così tardi?" "Si è appreso da tempo: i bambini urlano di fame". Il notaio si alzò e seguì la moglie. Come lei lo precedeva dal gabinetto, in cui si tenne l'ufficio, a casa, e i tacchi dorati delle sue pantofole tintinnarono le pietre della galleria, le raccontò la visita di Prédier, i suoi piani e la condivisione, che aveva preso.L'ha sentito, ma è entrato da un orecchio ed è uscito dall'altro; lei ha capito solo che tenta di fare soldi con il caffè, ma è andato ben oltre questa nozione primitiva non lei; era nelle Indie da otto anni ormai: Bronkhorst l'aveva sposata quando lui... la malattia era in congedo per l'Europa da un anno, ma era una totok con il cuore e l'anima che parlava incomprensioni, nessun servitore indigeno per più di un mese poteva tenere, non aveva occhio per i dettagli della vera vita indiana, e anche prima non ne otterrebbe mai uno. Quando Bronkhorst le parlò delle sue speculazioni sulle culture, lei disse: loro ma “Sì e amen”; credevo che sarebbe stato molto felice se avesse portato grandi profitti, e.…. non ci pensai più. Una cosa del genere poteva tenerlo occupato per giorni, e ora lo faceva. Lo ha reso tranquillo riso da tavola; gli dava fastidio in ufficio nel pomeriggio mentre svolgeva altro lavoro, e quando lui la sera, come al solito, su una sedia a dondolo sul fodero, fumavo un havana dopo cena, non voleva ancora abbandonare i meravigliosi piani di Prédier.Accanto a lui c'erano due tazze di caffè su un ragazzo di marmo; sua moglie sedeva di fronte a lui; guardò fuori e pensò [4] ad alta voce, solo per divertimento, e pensò che Marie stesse ascoltando. Le cifre dei possibili profitti lo scaldavano. "Ragazzi, se solo quel tipo potesse farlo!" lui pianse. "Che bell'affare che sarebbe!" Marie fu sorpresa dal tono alto. Sotto l'esposizione delle sue illusioni monetarie era si è appisolata in silenzio, ma ora ha afferrato la sua tazza e ha detto con un tono come se fossero... considerazioni attentamente: "Sì, adorabile, non è vero?" Ce l'ha fatta. „Se sei stanco, Mies, dovresti andare a letto; È molto meglio." "Beh no; sta andando abbastanza bene!” Bronkhorst rise. "Avanti! Non fingere. Quasi cadi dal sonno. Posso immaginare. Quell'eterno trambusto con i bambini; alzarsi presto la mattina e non dormire il pomeriggio... vai? sentiti libero di andare a letto.” "Non vuoi un altro drink?" Non le importava molto, ma sentiva di dover dire qualcosa di gentile o... mostrò una certa preoccupazione per lui.Perché è stato un po' sgradevole per lui che usciva sempre dopo cena la sera come una candela. Ma lei non poteva sopportarlo da fare; non con la migliore volontà del mondo. E lo trovava davvero molto spiacevole, sebbene la esortasse anche ad andare a dormire, -quando vide che Morfeo diventava troppo forte per lei. Certo, pensò, era brutto, molto fastidioso; aveva così poco interesse ad uscire e a casa tutta la conversazione cessò dopo le otto e mezza. Tornando ancora alla sua proposta, quella nuova compagnia del caffè, guardò, perso nei suoi pensieri, i punti luce scintillanti sul sfondo nero e blu in alto nel cielo, finché la sua attenzione non fu distratta dal tono di un violento crepitio. Lanciò un'occhiata in quella direzione oltre il cercapersone; [5]che era di nuovo al Borne' S; hanno sempre litigato; e poi così rumoroso; dovrebbero vergognarsi di se stessi! Si alzò, si abbottonò con cura la kabaja e percorse il cortile verso la strada principale; il suono veemente delle voci litigiose risuonava costantemente nelle sue orecchie; cosa si scambiano non poteva capire, ma non ne aveva bisogno; i Borne erano già due i suoi vicini da anni, e lui sapeva tutto.Di tanto in tanto si era intromesso; come un bravo notaio, che è sempre interessato ad altre cose, non ha potuto resistere, tranne sua moglie lo scoraggiava dall'intromettersi nelle controversie tra marito e moglie. Sapeva anche che era così la velocità non era in funzione; parole grosse, altrimenti no. Stava passando davanti a casa loro quando il capitano Borne, uscito in uniforme. Salirono insieme. "Quella mia moglie", disse il capitano, che era comandante della piccola guarnigione, "è capace" per far impazzire un uomo". "Bah! Non è così arrabbiata". "No, neanche lei. Penso che dovrebbe avere un uomo come te!" "Si trattava di nuovo della società?" "Certo. Non me lo darà adesso. Nel pomeriggio berrò un drink al pub e sarà quanto tardi - può succedere! - allora sinjeur il diavolo è sciolto. Voglio fare una festa la sera fare, flan! poi hai le bambole che ballano.” "Non sei davvero un po' troppo occupato?" "Oh che! Se dovessi sempre sedermi a casa in questo negorij, morirei di scontrosità.io sono quello mai stato ordinario.” “A lungo andare, è una cortesia preziosa.” «È vero», esclamò Borne, e nel suo stupore usò un'espressione molto ambigua... espressione metaforica, "è vero che sei sotto una coperta". Entrambi risero, pensavano che l'idea fosse così folle. "No, ma sul serio", continuò Bronkhorst, fermo sulla strada, senza alcun desiderio. camminare lungo, "non è una storia costosa?" "Beh, non è poi così male. Ci sono dieci paitjes in una bambola. È davvero come se avessi fatto un casino disposizione! Il club non mi costa la metà della sua famiglia". "Sì, hai spesso ospiti." “Sempre, signore! Sei stato un uccello intelligente, hai portato tua moglie dall'Olanda. Io ho sposato una donna qui e per giunta una famiglia, che trascorre metà dell'anno sul mio tetto sedersi. Ora è in arrivo un'altra coppia”. "D'altra parte, è solo divertente." "Beh, almeno questa volta.È la nipote di mia moglie; Il suo nome è Betsy, 'n animale dannatamente carino, ed è un bravo ragazzo; un pallonetto". "È in licenza?" "Hmm! penserei di si! È un coltivatore di caffè, sai, e lo hanno in licenza inviato perché le cose non hanno funzionato. Ora è à la recherche d'une position. A proposito 'n bravo ragazzo, bravo ragazzo. Bonsoir!” Il capitano Borne si fece avanti verso il club, dove i suoi soci lo stavano già aspettando. Bronkhorst tornò a casa lentamente, sorridendo tra sé. Cosa c'era di così attraente in una società del genere? È andato lì per un'ora il sabato sera a; era un dignitario e quindi doveva "mostrare se stesso". Ma anche allora preferirebbe sono rimasti a casa. Una carrozza rotolante con sei cavalli infilati e sopra, davanti e dietro con le valigie imballato, attirò la sua attenzione. Con le sue due lanterne fioche sferragliava mostro che sfrecciava lungo la strada, e poi si fermò davanti alla casa di Borne. C'erano i “parenti” che il capitano aveva anche sposato!Bronkhorst pensava davvero che le persone padrone di casa non avvertito particolarmente presto, ma piuttosto un fatto compiuto aveva affermato. Andò un po' sul ciglio della strada e vide una giovane donna con 'n una figura snella balzò rapidamente fuori dal carro e abbracciò la signora Borne nella veranda anteriore; lungo seguì un uomo con la barba bionda; per un attimo udirono il suono indefinibile l'uno dell'altro salutando rumorosamente le persone,—poi il trio entrò in casa e lasciò la cura del barang ai servi. "I vicini hanno ospiti", disse Bronkhorst a sua moglie la mattina dopo. come una novità a colazione. "Sì, lo sapevo. La signora Borne mi ha detto circa otto giorni fa che... Betsy deve stare con suo marito a tempo indeterminato”. "Così-o-! Lo stesso Borne l'ha saputo per la prima volta ieri sera.» "Non gli farebbe alcun onore; brontola sempre finché sa in anticipo; quando una volta che le persone sono lì, è in pace con esso”. Bronkhorst doveva riderci sopra: pensava che fosse una strana speculazione."Sono d'accordo; costa entrambi i soldi comunque.” L'idea lo colpì; non perché fosse nuovo, ma lui stesso, per abitudine, lo faceva sempre con i suoi soldi, che voleva, senza mai consultare sua moglie.